วางอวนจับปลา
ห่านป่ากลับมาติดอวน
ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น
นกขมิ้นก็จ้องอยู่ข้างหลัง
มีอุบายในอุบาย
มีการเปลี่ยนแปลงในการเปลี่ยนแปลง
จึงไม่ควรพึงพอใจในสติปัญญาความสามารถที่มีอยู่!
ชาวประมงจับปลา
“เฮ้อ หลายวันมานี้จับปลาไม่ได้เลยซักตัว”
ชาวประมงเฒ่าถอนหายใจบ่นกับตัวเอง แกไปเอาอวนที่ใหญ่กว่าเก่าออกมา เป็นอวนลูกที่ 7 แล้ว และเป็นอวนที่ใหญ่ที่สุดที่แกมี เมื่อวันก่อน แกก็เพิ่มอวนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วก็เหมือนกัน แกก็ยังจับปลาไม่ได้จนแล้วจนรอดหรือว่าอวนของแกยังใหญ่ไม่พอ
ชาวประมงเฒ่าลากอวนเดินไปยังริมฝั่งทะเล ท่ามกลางแสงแดดแผดจ้า จัดการลงอวนไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แกก็ไปนั่งพักผ่อนบนก้อนหินมองดูพวกหลานๆเล่นกันอยู่บนชายหาด ส่งเสียงเจี้ยวจ๊าว พวกเด็กๆไม่รู้ไปเก็บอวนเล็กขาดๆมาจากไหน เอาไม้ไผ่มาแขวนกางออกเล่นกัน เด็กๆเล่นกันอย่างสนุกสนาน ชาวประมงเฒ่ามองดูจนเพลิน ทันใดนั้นก็มีนกตัวใหญ่ตัวหนึ่งบินถลาลงมาจากฟ้า มันบินโฉบมาอย่างเต็มกำลังโดยที่มันไม่ทันระวัง หัวของมันก็เลยติดเข้ากับอวนที่เด็กแขวนเล่นกัน มันตกใจกลัวจึ่งส่งเสียงร้องดังมิได้หยุด ที่ข้างๆตัวมันนั้นก็มีนกกระจอกตัวหนึ่งตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับมัน
ที่แท้แล้วเหตุนี้ก็เกิดจากการที่ เจ้านกตัวใหญ่บินไล่จับเจ้านกกระจอกมา มันอยากได้เหยื่อจนลืมสนใจสิ่งที่ขวางหน้ามันอยู่ สุดท้ายจึงต้องติดเข้ากับอวนที่เด็กๆแขวนเล่นกันอยู่ พวกเด็กๆที่เห็นเหตุการณ์ตอนแรกก็ตกใจกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ด้วยเพราะความใหญ่ของตัวนก แต่แล้วในที่สุดก็สังเกตได้ว่าเจ้านกตัวใหญ่นั้นไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดได้ พวกเด็กๆจึงช่วยกันจับเจ้านกตัวใหญ่ ส่วนนกกระจอกนั้นเด็กๆรู้จักกันดี ก็จับปล่อยไป
พวกเด็กเหล่านั้นซึ่งก็คือหลานของชาวประมงเฒ่านั่นเอง เมื่อจับนกได้แล้ว ก็ตะโกนบอกชาวประมงเฒ่าให้รีบกลับบ้านโดยเร็ว เพราะจะนำนกไปทำกับข้าวแบ่งกันกิน แล้วพวกเด็กๆก็ช่วยกันหิ้วนกตัวนั้นกลับบ้าน เมื่อเด็กคล้อยหลังไปแล้ว ชาวประมงก็นั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วก็เลยทำให้นึกถึงนิทานเรื่อง ” ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น นกขมิ้นจ้องอยู่ข้างหลัง”จริงซินะ เจ้าตั๊กแตนจ้องแต่จะจับจั๊กจั่น โดยที่ไม่ทันรู้เลยว่าข้างหลังมีนกขมิ้นจับตาจ้องมันอยู่เพื่อหวังจับกินเช่นเดียวกัน
ถูกทีเดียว ความเป็นไปได้ทั้งหลายในโลกนี้ล้วนแต่ผันแปรยากที่จะคาดคิดได้เช่นนี้แหละ แม้จะมีความรู้สูงส่ง มีฝีมือเยี่ยมยอดเพียงใด ก็หาใช่ว่าจะพึ่งพาได้ทั้งหมด ย่อมมีผู้ที่มีฝีมือสูงกว่าเราขึ้นไปอีก ที่เราทำได้ เราต้านทานได้ ก็เพียงแค่ใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเท่านั้นเอง
คิดได้ดังนี้แล้ว ชาวประมงเฒ่าก็ค่อยๆลากอวนขึ้นจากน้ำ ซึ่งผลที่ได้ก็ยังคงเหมือนเดิม คือ ไม่มีปลาซักตัวเลยที่จะติดอวนแกขึ้นมา แต่คราวนี้ความรู้สึกของแกแตกต่างจากคราวก่อน แกรู้ว่าแกได้ทำดีที่สุด พยายามถึงที่สุดแล้ว ในเมื่อไม่ได้ปลา แต่ที่บ้านก็ยังมีเจ้านกเคราะห์ร้ายตัวนั้น รอแกให้กลับไปกิน
