ครัวยายพร

ถ้า…ทัชมาฮาล..คืออนุสรณ์สถาน..ในตำนานแห่งรัก
ของคนผู้หนึ่งที่ใช้คนนับหมื่นนับแสน….
สร้างให้คนผู้หนึ่ง…..
แต่ในสายตาคนผู้นี้…..
มันดูเล็กกระจ้อยร่อย…..ถ้าเทียบกับ…
ครัวยายพร…..
ครัวที่ผู้หญิงคนหนึ่งสร้างขึ้นโดยลำพัง
เพื่อเลี้ยงคนทั้งครอบครัว

ตลอดชีวิตของยายพรถ้าแกอยู่บ้าน
อาวุธยุทโธปกรณ์ที่สำคัญของแก..นอกจาก…
แปรงซักผ้า….เตารีด….ก็ต้องเป็น
ตะหลิว กะทะ และเตาถ่าน…

แกทำ และทำ กับทำ……ทำกับข้าว
ให้พวกเราทุกคนได้กิน
หนึ่งอย่างสำหรับสามีสุดเลิฟ
และสองอย่างสำหรับลูกๆหกคน

แกไม่เคยพึ่งพาผงชูรสเหมือนกับไม่เคยถามว่า
“ทานได้ไหมลูก?”แบบคุณแม่สมัยใหม่ที่ใส่ใจลูก
แต่กับข้าวยายพรไม่เคยเหลือ
แกสามารถทำกับข้าวมื้อต่อมื้อโดยไม่เคยเหลือ
แต่ไม่เคยมีมื้อไหนไม่พอกิน

ปลากดที่ตาอ๋าตกได้จากคลอง
ถูกยกขึ้นโต๊ะกับข้าวเก่าคร่ำคร่า
ในรูปลักษณ์ของ แกงส้มหน่อไม้ไผ่ตง
ขนาบข้างด้วยไข่ทอดและผัดผักกาดขาว

น้ำพริกกะปิเมนูยอดฮิตที่ไม่เคยลงทุน
เพราะเพื่อนบ้านจะเอากะปิ กุ้งแห้ง ผักสดมาให้
ยายพรจัดให้ด้วยรสอร่อยลิ้นของทุกคนทั้งในบ้าน นอกบ้าน
บรรณาการของแกที่ได้ก็คือข้าวสวยร้อนๆคลุกกับน้ำพริกก้นครก
กินกับถั่วพลู ถั่วฝักยาวลวก แตงกวา มะระขี้นก
ถ้ามีเพียงอย่างเดียวคงไม่ใช่ยายพร
ต้องมีหมูสามชั้นต้มกับผักกาดกระป๋องตรานกพิราบ
และไข่ทอดชะอม

ไข่ลูกเขย ต้มเซี่ยงจี๊ น้ำพริกอ่อง ดอกไม้กวาดผัดกับตับหมู
ดอกกะหล่ำผัดกับกุ้ง น้ำพริกปูไข่ หมูย่างกระเทียมพริกไทย
หมูคั่วเค็ม หมึกต้มเค็ม กุ้งหวาน ปลากะพง ปลาอินทรีทอด กะปิหลน กุ้งลวกกับน้ำพริกเกลือ และอีกสารพัดเมนู
ที่แกทำมาตลอดสี่สิบปี

เมื่อตาอ๋าจากไปอย่างปัจจุบันทันด่วน
แกเศร้าซึมลงถนัดตา
เตียงที่เคยนอนก็ไม่ยอมนอน แต่ครัวยังคงเป็นครัว
ยังเป็นที่ที่แกแสดงความรักออกมาอย่างเปิดเผย
กับคนที่แกบอกกับลูกๆตลอดมาว่า….
“ชั้นนะไม่ได้รักพ่อแกหรอก”
โต๊ะกับข้าวเก่าคร่ำคร่ายังคงอยู่
พร้อมกับสำรับกับข้าว..ที่ต้องมีหนึ่งอย่างสำหรับตาอ๋า..เสมอมา…

เมื่อแกลื่นล้ม.หลังจากตาอ๋าจากไปได้ไม่นาน.เป็นผลให้ความจำแกเลอะเลือน….
สิ่งที่แกจำได้อย่างเดียว..คือ…
เช้าต้องเข้าครัว..เย็นต้องก่อเตาหุงข้าว…

เหมือนเคระห์ซ้ำ กรรมซัด เมื่อเกิดอุบัติภัยน้ำท่วมครั้งใหญ่
สายน้ำได้พรากสิ่งเดียวที่แกมีอยู่ในความทรงจำไปด้วย
ครัว…..
หลังจากน้ำลด เมื่อพาแกกลับมาบ้าน
แกยืนสงบนิ่ง เหม่อมองพื้นที่ราบที่ครั้งหนึ่งเคย
เป็นที่ที่แกได้เคยแสดงความเป็นแม่เรือน
กะทะเหล็ก ตะหลิว เตาถ่าน ตู้กับข้าว และโต๊ะเก่าคร่ำคร่าตัวนั้น
หายไป……..
สายตาที่เหม่อลอยและท้อแท้ชุ่มโชกด้วยน้ำตา
“ไม่เหลืออะไรเลยเหรอลูก”
“หมดกัน”

ทัชมาฮาลย่อมใหญ่โต โก้ หรู และเป็นตำนาน
แต่หากมันถูกสร้างขึ้นมาจากคนเรือนหมื่น เรือนแสน
เพื่อคน คนหนึ่ง
แต่สำหรับคนผู้นี้….มันไม่เคยทำให้รู้สึกหรือซาบซึ้งอันใด…
ในสิ่งที่เรียกว่าความรัก..ไม่เคยให้จารึก จดจำ
หรือต้องค้นคว้ามาท่องจำ….
เพราะมันดูเล็กลงถนัดใจ…เมื่อเทียบกับสิ่งก่อสร้าง
ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง สร้างขึ้นมาโดยลำพังเพื่อให้ทุกคนในบ้าน
ได้อิ่มหนำและเจือจานสู่เพื่อนบ้านตลอดสี่สิบปีที่ผ่านมา
ทัชมาฮาลอาจยิ่งใหญ่แต่ไม่เคยใหญ่กว่า…..ครัวยายพร..ของพวกเรา

สำหรับ
ผู้หญิงคนนั้น….ครัวหลังนั้น…..
….ครัวยายพร…..
..น้อมรำลึกถึงซึ่งพระคุณแม่………คิดถึงแม่นะ…
..ไอ้หงอก….เองแม่..