ตาอ๋า ณ ท่าเรือจ้าง

ปีนี้(พศ.2550)พ่ออายุ73 ถ้าพ่อยังอยู่นะ แต่เผอิญพ่อไม่อยู่ พ่อก็เลยมีอายุแค่63
เร็วไปไหม..เร็วไปนะ..ถ้าถามฉัน..ก็เรายังคุยกันได้ไม่เท่าไหร่เลย…
พ่อก็ไปซะแล้ว…พ่อตายในหน้าที่เหมือนกับก๋ง
ก๋งตายเพราะพิษสุรา พ่อตายเพราะพิษบุหรี่
ก็ไม่ใช่บุหรี่อย่างเดียวหรอก อาจจะปนเปื้อนด้วยยาฆ่าแมลงบ้าง
อืมแต่จริงแล้วก็เพราะหมอด้วยนะ…หมาเอ้ยหมอวินิจฉัยโรคของพ่อว่า..
พ่อเป็นไข้หวัดใหญ่..อยู่นานหลายเดือน..จนครั้งสุดท้ายที่พ่อไปพบหมอคนเดิม.
เผอิญท่านไม่อยู่..คงได้ค่ายาจากพ่อและคนไข้คนอื่นอีกเยอะ.
ท่านก็เลยไปพักร้อนที่ญี่ปุ่น…แพทย์อีกท่านก็ตรวจอาการแล้วจับพ่อสแกน
แล้วก็บอกด้วยอาการราบเรียบว่า..”ลุงไม่ได้เป็นไข้หวัดใหญ่แต่ลุงกำลังเป็นมะเร็ง
ที่ก้านสมองต้องผ่าตัดด่วนและต้องเป็นที่..กทม.เท่านั้นถึงจะทำได้”
พ่อไม่ทันผ่าเพราะห้องผ่าตัดไม่ว่าง..รอจนแตก..พอมันแตก..ก็ได้ผ่า..
แล้วก็ผ่าซ้ำ..หมอคงมีโปรโมชั่น..ว่าผ่าหนึ่งแถมหนึ่ง..
พ่อคงรำคาญ..ก็เลยจากไปแบบเงียบๆดีกว่า…
วันที่พ่อจากไปก็เป็นวันที่ฝังศพย่า…
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..นี่ก็จะสิบปีแล้วนะ…
เร็วนะพ่อนะ…
ตลอดเวลาที่พ่ออยู่จำได้ว่ากลัวพ่อสุดๆ..แต่ก็ไม่เคยถูกพ่อตีนะ..
พ่อไม่เคยตีลูกทั้งๆที่มีลูกตั้งหกคน…
และพ่อก็ไม่เคยสอนลูก….จนตอนนี้..เพิ่งจะมาเข้าใจว่า…
แท้ที่จริงแล้วพ่อสอนลูกทุกวัน…พ่อสอนด้วยการกระทำ..
พ่อทำ..ทำ..แล้วก็ทำ..ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว..
แม้ในโลกของความเป็นจริงมันดูเหมือนว่าล้มเหลว…
ก็น่าจะใช่นะถ้าจะวัดจากความเป็นอยู่ บ้านเรามีหนี้สิน
รายจ่ายไม่เคยพอ ต้องกู้ต้องยืม…แต่ไม่หรอกนะ..
พ่อไม่ได้ล้มเหลว..ลูกบางคนต่างหากละที่ทำให้พ่อล้มเหลว
แบมือขอ..ขอ..แล้วก็ขอ ..พ่อก็ให้..ให้..แล้วก็ให้..จนไม่มีจะให้
ก็ต้องไปยืมเขามาให้…นี่หละน้า..พ่อของฉันหละ..แต่ก็ดีใจนะ
ดีใจที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อ..ยังไงก็ถ้าชาติหน้ามีจริง…
เลือกผมเป็นลูกของพ่ออีกนะ…เอาแบบชาตินี้เลยนะ
ชีวิตมีรสชาดดี..แต่ต้องอยู่กับผมนานกว่านี้หน่อยนะ…
ก็ผมยังตอบแทนพระคุณของพ่อได้ไม่เท่าไหร่เลย..นะพ่อนะ..
……………………………………………………………………….
ขอกราบคาราวะพระคุณพ่อแทบเท้า