ภูเขาไท้หังซานเเบะภูเขาหวังอู่ซาน เป็นภูเขาใหญ่สองลูกสูงประมาณเเสนศอก รอบภูเขายาวเจ็ดร้อยลี้….
ทาง ทิศเหนือของภูเขามีชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ ผู้คนเรียกเเกว่า “ลุงโง่” ลุงโง่เเกมีอายุเกือบ 90 ปีเเล้ว เเละหน้าประตูบ้านของเเกตรงกับภูเขาใหญ่สองลูก จะออกไปทำธุระนอกบ้านเเต่ละที เเกจะต้องเดินทางอ้อมวกวนไม่สะดวก เลยทำให้เเกรู้สึกหนักใจมาก อยู่มาวันหนึ่งเเกเรียกคนในบ้านทั้งผู้ใหญ่เเละเด็กเล็กมาพร้อมหน้ากัน เเล้วเเกก็พูดว่า ภูเขาใหญ่สองลูกนี้มันขวางทางเข้าออกบ้านของเรา จะไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก เราจงมาร่วมเเรงกันย้ายภูเขาลูกนี้เสียเถิด เปิดทางใหญ่สักสายไปยังอวี้โจว ต่อไปเราก็ไปไหนมาไหนได้สะดวก เเล้วไหนจะได้ไม่ต้องเดินทางอ้อมไปอ้อมมาอีก
ทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับ เเกเป็นอย่างมาก มีเเต่ภรรยาของเเกเท่านั้นที่ยังสงสัยอยู่บ้าง นางพูดว่า”พวกเเกจะมีความสามารถอะไรเเค่ไหนกันเชียว คนก็มีจำนวนน้อยเเค่นี้ ฉันเกรงว่าเนินดินเล็กก็คงขุดให้เรียบไม่ได้ สำมะหาอะไรกับภูเขาใหญ่ทั้งสองลูก ฉันอยากจะถามพวกเเกว่า หินกับดินที่ขุดออกมานั้น จะขนไปทิ้งที่ไหน ?”
ทุกคนก็พูดว่า “หินกับดินที่ขุดออกมา จะขนไปทิ้งทะเลโป๋ไห่ ต่อให้มากกว่านี้ก็ไม่ต้องกลัวจะไม่มีที่ทิ้ง” เช้าวันรุ่งขึ้น ลุงโง่ก็นำคนทั้งบ้านลงมือขุดภูเขาโดยไม่รอช้า หญิงเพื่อนบ้านคนหนึ่งเป็นม่ายมีลูกชายคนหนึ่งอายุเพียง 7 -8 ขวบก็มาช่วยด้วย พวกเขาทำงานกันอย่างขยันขันเเข็ง ก้มหน้าก้มตาขุดดินทุบหิน เเล้วก็ขนไปทิ้งทะเล โป๋ไห่ในปีหนึ่งๆจะกลับบ้านนานๆครั้ง
ณ ริมฝั่งเเม่นำฮวงเหอ มีชายชราอีกคนหนึ่งอาศัยอยู่ ชายคนนี้มีสติปัญญามาก ผู้คนต่างเรียกเเกว่าลุงฉลาด ลุงฉลาดเมื่อเห็นลุงโง่กับพวกพยายามขุดดินขนหินกันอย่างเหนื่อยยากตรากตรำ เเกก็เเอบหัวเราะเยาะ พร้อมกับกล่าวเตือนว่า “นี่พวกเอ็งทำไมถึงโง่ขนาดนี้ เเก่จวนจะเข้าโลงอยู่เเล้วกำลังทั้งหมดของพวกเอ็งต่อให้ถอนหญ้าบนภูเขาได้ก็ ไม่กี่ต้น เเล้วจะขุดดินขนหินภูเขานี้อย่างไรไหว ?”
ลุงโง่ถอนหายใจ ยาว เเล้วก็ตอบไปว่า “เเกนี่ช่างเหลวไหลสิ้นดี สู้เด็กลูกชายของเเม่ม่ายนั่นยังไม่ได้ ถูกละ, ข้าเเก่เเล้วอยู่ไปอีกไม่กี่ปี เเต่เมื่อข้าตายก็ยังมีลูก ลูกก็จะมีหลาน เเละหลานก็จะมีเหลน สืบต่อๆไปไม่มีที่สิ้นสุด ส่วนภูเขาสองลูกนั้นมันก็ไม่มีวันจะสูงขึ้นอีก ทรายสักเม็ด หินสักก้อน ก็จำเพิ่มขึ้นอีกไม่ได้ เเล้วทำไมเราจะขุดมันให้ราบเรียบไม่ได้เล่า ?”
เมื่อได้ฟังคำตอบเช่นนั้น ลุงฉลาดซึ่งถือตัวเองว่าเป็นผู้มีปัญญาถึงกับนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก……..
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็ย่อมอยู่ที่นั่น
