จวงจื่อเป็นคนยากจน วันหนึ่งเขาได้ไปขอยืมข้าวจากข้าหลวงคนหนึ่ง ข้าหลวงก็พูดว่า………..
“ได้ ซี เเต่ต้องรอให้ข้าเก็บค่าเช่านาให้ได้เสียก่อน เเล้วจะให้เอ็งสักสองสามร้อยตำลึงดีไหม ??” จวงจื่อโมโหมาก จึงยกเอาเรื่องมากล่าวประชดว่า “เมื่อวานนี้เมื่อตอนเช้าข้าพเจ้ากำลังเดินไปตามทาง เห็นปลาจี๋ตัวหนึ่งนอนอยู่ในรอยรถม้าที่เเห้งผาก พอมันมองเห็นข้าพเจ้าก็ตะโกนว่า ลุง ลุง ช่วยด้วย เดิมที่ฉันอยู่ในทะเลตะวันออก เเต่เคราะห์ร้ายมาตกอยู่ในรอยรถม้าเเห่งนี้ ฉันจวนจะเเห้งตายอยู่เเล้ว ขอน้ำให้ฉันสักถังเถอะ ช่วยชีวิตฉันด้วย ! ” ข้าพเจ้าพยักหน้าเเล้วพูดว่า “ได้ซี ข้ากำลังเดินทางไปเข้าเฝ้ากษัตริย์หลายพระองค์ทางภาคใต้ ที่นั่นเป็นเมืองน้ำ มีน้ำออกเยอะเเยะไป ข้าจะปล่อยน้ำจากเเม่น้ำตะวันตกมาช่วยเจ้าเอง”
ปลาจี๋ได้ตอบอย่างโมโห ว่า “จะให้ข้ารอได้อย่างไรเล่า เดี๋ยวนี้น้ำถังเดียวก็พอช่วยชีวิตฉันได้ เเต่ถ้าขืนรอไปจนกว่าลุงจะปล่อยน้ำจากเเม่น้ำตะวันตกล่ะก็ ตอนนั้นฉันก็คงไม่อยู่เเล้วล่ะ จะพบฉันที่ร้านปลาเค็มนั่นเเหละ”
ในบ้านเมืองเราจนถึงทุกวันนี้ ประชาชนที่เดือดร้อนจำนวนมากพากันไปร้องขอความช่วยเหลือจากทางการ เเต่คำตอบที่พวกเขาพอได้รับบางครั้งก็เหมือนกับคำตอบของข้าหลวงที่ตอบ จวงจื่อ
