ครั้งหนึ่ง ก่วนจงและหยางเผิง เดินทางกลับจากทำศึกปราบขบถต่างแคว้น ระหว่างนั้นเกิดหลงกลับไม่ถูก ทั้งสองจึงตกลงใจใช้ม้าแก่ให้นำทาง ก็ปรากฏว่าม้าแก่ก็สามารถนำทางทั้งสองกลับถึงเมืองได้สำเร็จและปลอดภัย
ต่อมาไม่นานทั้งสองได้เดินทางเข้าไปในป่าและเกิดกระหายน้ำมาก แต่ไม่รู้ว่าจะหาน้ำที่ไหนดื่มกินได้ เพราะน้ำที่ติดตัวก็หมดและป่าที่ทั้งสองเดินเข้าไปนั้น ก็ไม่ชำนาญเส้นทาง
ในที่สุดทั้งสองก็พบทางออกจากสิ่งใกล้ตัว นั่นคือ มด
“ฤดูหนาวมดอยู่ใต้ดอย ฤดูร้อนจะอยู่เหนือดอย ใต้รังมดลงไป 8 เชี๊ยะจะต้องมีน้ำแน่” ทั้งสองตั้งข้อสังเกต และเห็นพ้องต้องกัน จึงลงมือขุด เพียงครู่เดียว ก็พบน้ำพอที่จะดื่มแก้กระหายได้
ทั้งก่วนจงและหยางเผิง นับเป็นผู้ชาญฉลาดอย่างแท้จริง รู้จักใช้สิ่งที่มีอยู่รอบตัวในการแก้ปัญหา รู้จักหลักการเลือกคนให้ถูกกับงาน อย่างการเลือกม้าแก่ยามพลัดหลงนั้น เป็นเพราะม้าแก่นั้นมีความชำนาญเพราะผ่านเส้นทางเดินต่างๆมามากมาย รู้จักใช้มดแม้จะเป็นสัตว์ที่เล็กนิดเดียว ด้วยความเข้าใจธรรมชาติของมด เห็นไหมครับว่า ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กหรือใหญ่ขอเพียงเรารู้จักเลือกให้เหมาะกับงาน ผลสำเร็จย่อมตามมา ผู้นำสมัยใหม่น่าจะอ่านนิทานเรื่องนี้ให้ดีครับ จะได้เลิกใช้งานเฉพาะคนใกล้ตัว ด้วยเหตุผลว่าไว้ใจได้ เชื่อผมเถอะครับ ถ้าใครก็ตามที่ใช้คำนี้ ร้อยทั้งร้อยมักกลัวความลับรั่วไหล แล้วความลับนั้นคืออะไร ถึงกล้าแลกความเจริญก้าวหน้ากับคำว่า ไว้ใจได้ ซึ่งในที่สุดมันก็เหมือนกับนิทานเรื่องนี้ เพียงแต่ ใช้ม้าไปหาน้ำ และ ใช้มดนำทางกลับบ้าน เมื่อไหร่จะได้กลับก็ไม่รู้
