ระหว่างที่เอี๋ยนจื่อดำรงตำเเหน่งอัครมหาเสนาบดีเเห่งเเคว้นฉี วันหนึ่งเเกนั่งรถม้าออกไปทำธุระ บังเอิญเส้นทางต้องผ่านบ้านของคนขับรถม้าคันนี้ ภรรยาของคนขับรถม้ามองลอดมาทางหน้าต่าง เห็นสามีของตนนั่งหน้าบานอยู่บนรถม้า มือถือเเส้เเกว่งไปมา ท่าทางดูเย่อหิ่งทะนงตนยิ่งนัก
เมื่อตกตอนเย็นคนขับรถม้าก็เลิก งานกลับบ้าน ภรรยาก็ขอหย่ากับเขาทันที ซึ่งเสมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางวันเเสกๆ สามีไม่รู้ต้นสายปลายเหตุจึงถามภรรยาว่า “เหตุใดน้องจึงขอหย่าพี่ พี่ผิดอะไรหรือ ?” ภรรยาตอบว่า “เอี้ยนจื่อ เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีเลื่องชื่อลืมนามไปทั่วทุกเเว่นเเคว้นเเดนไกล วันนั้นฉันเห็นท่านนั่งก้มหน้าไปในรถม้า ท่าทางถ่อมตัวเสียเหลือเกิน เเต่พี่ล่ะ เป็นเพียงคนขับรถของท่านกลับนั่งชูคอหน้าบาน นึกว่าตัวเองเเน่เสียเหลือเกิน เหตุนี้เเหละ ฉันจึงไม่อยากร่วมชีวิตกับพี่อีก”
ตั้งเเต่วันนั้นเป็นต้นมา คนขับรถม้าได้เปลี่ยนเเปลงท่าที กลับเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน เอี้ยนจื่อเห็นกิริยาท่าทางของคนขับรถมาเปลี่ยนไป ก็รู้สึกแปลกใจ จึงถามดู คนขับรถม้าก็เล่าถึงสาเหตุให้เอี้ยนจื่อฟังจนจบ เอี้ยนจื่อรู้สึกดีว่าคนขับรถม้าคนนี้สามารถเเก้ไขตนเองได้โดยเร็ว เป็นคุณลักษณะที่ดี จึงทูลต่อพระเจ้าเเผ่นดิน เเละได้รับการเเต่งตั้ง เป็นขุนนางในเวลาต่อมา
จากนิทานเรื่องนี้บอกเราว่า การรู้จักเเก้ไขความเย่อหยิ่งทะนงตน ย่อมนำตนเองไปสู่ความก้าวหน้า
