คนที่เรารัก คนที่รักเรา

ด้วยเหตุเพราะ ในช่วงลมหายใจแต่ละช่วงตอน เราสามารถที่จะรักใครสักคน แล้วก็อีกคน อีกคน อีกคน อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หรือ หลาบจำในยามที่แต่ละคนเดินออกจากชีวิตเราทอดทิ้งเรา ไม่สนใจใส่ใจเรา ยามนั้น เรารู้สึกเจ็บปวดกับการที่ไม่ได้รับความรักตอบกลับมาไม่ว่าเราจะทุ่มเทไปมากมายเท่าไหร่หรือแอบรักเขาเพียงข้างเดียว เรารู้แต่ว่าในยามนั้นแกนกลางแห่งจักรวาลและลมหายใจของเราอยู่ที่เขาเพียงผู้เดียว เราลืม เราหลง สรรพสิ่งรอบกายเรา ลืมแม้แต่..คนที่เรารักเรา…   อะไรมันเจ็บปวดกว่ากันนะ ระหว่างคนที่เรารักไม่แยแสเรากับคนที่รักเราเขาเลิกสนใจเรา…

เราสามารถที่จะเริ่มรักใครสักคน แล้วก็อีกคน อีกคน อีกคนได้ตราบเท่าที่เราต้องการ แต่ การที่จะให้ใครสักคนมารักเรา…ดูช่างเป็นเรื่องยากเย็นเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้น เราก็เลือกที่จะสนใจ ใส่ใจคนที่เรารักมากกว่าคนที่รักเรา…..เน๊าะ…..