เมิ่งจื๊อเข้าเฝ้าเหลียง ฮุ่ย อ๋อง ขณะที่ท่านอ๋องกำลังยืนชมห่านป่าเเละกวางอยู่ริมสระ …………….
ท่าน อ๋องถามเมิ่งจื๊อว่า “พระราชาที่มีคุณธรรมสมัยโบราณก็มีความสุขกับสิ่งเหล่านี้หรือ “เมิ่งจื๊อก็ตอบไปว่้า ” มีเเต่พระราชาที่ทรงคุณธรรมเท่านั้นถึงจะมีความสุขเช่นนี้ เพราะราชาที่ไร้คุณธรรมเเม้จะมีสิ่งเหล่านี้ก็หาได้มีความสุขไม่”
“กวีนิพนธ์ สูตร” สดุดีพระจักรพรรดิโจว หวุน หวัง ว่า “เมื่อครั้งพระจักรพรรดิ โจว หวุน หวัง ดำริสร้างหอคอย เพียงเเต่เริ่มวางโครงการเท่านั้นประชาชนก็พร้อมใจกันมาก่อสร้างให้ เเละสร้างสำเร็จภายในวันเดียว เเม้ว่าระหว่างก่อสร้างนั้น พระจักรพรรดิ โจว หวุน หวัึง ทรงขอร้องให้ประชาชนค่อยๆสร้างไปไม่ต้องรีบร้อน เเต่ประชาชนก็ยังคงรีบเร่งสร้างหอคอยดุจดัง ผู้เป็นบุตรรีบเร่งทำงานให้พระมารดาฉะนั้นต่อมา พระจักรพรรดิโจว หวุน หวัง ได้เสด็จพระราชดำเนินให้เล่นในสวนสัตว์ ซึ่งจะอยู่ในบริเวณเดียวกับหอคอย พระองค์ทอดพระเนตรเห็นกวางตัวเมียหมอบอยู่ ท่าทางเชื่อง รูปร่างพ่วงพี นกขาวขาวสะอาด เเละ เมื่อพระองค์เสด็จพระราชดำเนินมายืนที่ริมสระก็ทอดพระเนตร เห็นปลาเต็มสระ เดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน”
พระจักรพรรดิโจว หวุน หวัง ทรงอาศัยเเรงงานของประชาชนสร้างหอคอย สร้างสระ ประชาชนกลับยินดีปรีดิ์เปรมถึงกับเรียกขานหอคอยว่า “หอคอยศักสิทธิ์” เรียกขานสระว่า “สระศักดิ์สิทธิ์” เเละดีใจที่พระจักรพรรดิทรงมีกวาง เเละ ปลา
” พระราชาที่มีคุณธรรมในสมัยโบราณ ร่วมสุขกับประชาชนตนเองจึงจะมีวามสุขด้วย”
ในสมัยราชวงศ์เซี่ย ประชาชนสาปเเช่งทรราชเจี๋ยว่า “ดวงอาทิตย์ดวงนี้เมื่อไรจะเเตกดับเสียที พวกข้าขอตายพร้อมกับเจ้า ! ”
“เหล่าประชาชนเคียดเเค้นทรราชขอยอมตายพร้อมกับทรราชเเล้วไซร้ เเม้จะมีหอคอย มีสระ มีล่ำสัตว์ ไฉนจะมีความสุขอยู่อย่างเดียวดายได้ ?”
