ในสมันพระเจ้าโข่วเฉียน ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากพระเจ้าหยู กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ครองแคว้นเย่ ในสมัยนั้นแคว้นเย่กับแคว้นหวู่เป็นคู่ศึกสงครามกัน ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะเรื่อยมา จนในที่สุดแคว้นเย่ก็พ่ายให้แคว้นหวู่ที่ไคว่ฉี พระเจ้าโข่วเฉียนจึงล่าถอยกลับบ้านเมืองตน
ซือหม่าเซียน นักประวัติศาสตร์ทีี่ยิ่งใหญ่ของจีน ได้บันทึกไว้ว่า พระเจ้าโข่วเฉียน “แขวนถุงน้ำดีไว้ข้างที่นอน มองดูทั้งยามนั่งและนอน เมื่อถึงเวลาอาหารก็จิบกินนิดนึง เพื่อไม่ให้ลืมความอับอายที่โคว่ฉี”
7 ปีต่อมา ความเชื่อมั่นในตนเองได้กลับคืนมาสู่พระเจ้าโข่วเฉียนอีกครั้งหนึ่ง พระองค์มีกองทัพที่เกรียงไกร และได้จัดกระบวนทัพประมาณ 90,000 คน บุกโจมตีแคว้นหวู่ จนได้รับชัยชนะ ในปีถัดมา แคว้นหวู่ก็ได้รวมเข้ากับแคว้นเย่
ฟาน หลี่ ผู้บัญชาการทหารสูงสุด ที่ปรึกษาทางทหารและรัฐมนตรีของพระเจ้าโข่วเฉียน ซึ่งรับราชการมานานกว่า 20 ปี ได้เดินทางไปแคว้นหวู่เพื่อตรวจตราดูแลความสงบเรียบร้อย ต่อมาก็พักอยู่ที่นั่นโดยปราศจากการเหลียวแล ต่อมา ฟาน หลี่ คิดได้ว่า ความแค้นต่อแคว้นหวู่ที่ไคว่ฉีก็ถูกกำจัดหมดสิ้นแล้ว น่าจะอยู่อย่างสงบซักที และตัวเองก็ได้ทำประโยชน์มาเพียงพอแล้ว
ฟาน หลี่ ได้เขียนจดหมายถึงมิตรร่วมรบ ชื่อ เหวิน จุง ตอนหนึ่งมีใจความว่า ” เมื่อนกทั้งหลายถูกฆ่แล้ว ธนูดีๆก็ถูกปล่อยทิ้งขว้าง เมื่อล่ากระต่ายได้แล้ว สุนัขล่ากระต่ายก็ถูกปรุงเป็นอาหาร พระเจ้าหยู(โข่วฉี) ผู้มีพระศอยาวและพระโอษฐ์กว้างคอยฮุบเหกยื่อ เป็นสหายที่ดีตอนทุกข์ยากไม่ใช่ตอนสงบ ขอให้ท่านลาออกจากราชการดีกว่า ”
หลังมีจดหมายถึงเหวิน จุง แล้ว ฟาน หลี่ก็ลาออกจากราชการ เขากับลูกชายไปอยู่ที่แคว้นฉี เปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามเสียใหม่ ประกอบอาชีพเป็นเกษตรกร ทำไร่ไถนา และค้าขายจนร่ำรวย มีชื่เสียงไปทั่ว ประชาชนในแคว้นฉีต้องการให้เขาเป็นผู้ปกครองแคว้น แต่เขาได้กล่าวปฏิเสธ เขาได้กล่าวว่า” เป็นเอกชนก็สามารถทำเงินทำทองได้หลายพันชั่ง เป็นข้าราชการก็หวังเป็นเสนาบดี นี่เป็นความประสงค์สูงสุดของคนธรรมดาทั่วไป”
นิทานเรื่องนี้ดูไปก็คล้ายกับนิทานเรื่องหมาล่าเนื้อที่เราท่านได้ผ่านตากันมาตั้งแต่ยังเด็ก ปัจจุบันในสังคมเราก็ยังเป็นเช่นนี้อยู่ ดังนั้นหากคิดจะยอมศิโรราบรับใช้ใคร หรือจะเป็นใหญ่ปกครองผู้ใต้อาณัติ ควรจะต้องทำความเข้าใจกับถ้อยคำเหล่านี้ให้ดี และนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ หมาแก่แม้ล่าเนื้อไม่ได้แต่อย่างน้อยใช้มันเฝ้าบ้าน คอยเห่าหอนตอนมีคนแปลกหน้าผ่านมาก็ยังดี ยังเป็นผู้เตือนภัยให้เราได้
