มีนายพรานกลุ่มหนึ่ง กำลังติดตามล่าหมาป่าตัวหนึ่งอยู่ที่ภูเขาจงซาน หมาป่าก็ตกใจเเล้ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ระหว่างนั้นเอง มีัชายใจบุญผู้หนึ่งเดินผ่านมา พอดี มันจึงอ้อนวอนให้ผู้ชสายใจบุญคนนั้นช่วยชีวิตมันไว้
ชายใจ บุญก็ตกลงช่วยหมาป่าตัวนั้นด้วยความสงสาร โดยให้หมาป่าเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในถุงสัมภาระของตน เมื่อผูกปากถุงเรียบร้อยเข้าก็นั่งพักอยู่ข้างทาง เมื่อนายพรานตามมาถึงจึงถามชายผู้ใจบุญคนนั้นว่า “ท่านเห็นหมาป่าวิ่งผ่านมาทางนี้บ้างไหม ไม่รู้ว่าหมาตัวนั้นมันวิ่งหนีไปไหน ?” ชายใจบุญผู้นั้นก็ตอบไปว่า”ข้าก็ไม่เห็นว่ามันวิ่งไปทางไหนเหมือนกัน เเถบนี้มีทางเเยกมากมาย จะไล่ตามให้มันก็คงยาก” นายพรานได้ฟังดังนั้นก็พากันกลับไป
ครู่ต่อมา เมื่อชายใจบุญเเน่ใจว่าพวกนายพรานไปไกลเเล้วเเกก็ค่อยๆเปิดปากถุง เเล้วก็ปล่อยให้หมาป่าตัวนั้นออกมา หมาป่าหลังจากถูกปล่อยออกมาเเล้วก็ไม่ยอมจากไป มันบอกกับชายใจบุญว่า “ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ก็จงช่วยให้ถึงที่สุดเถิด ตอนนี้ข้ารู้สึกหิวเหลือเกิน เพราะยังไม่ได้กินอะไรเลย เห็นจะต้องตายเป็นเเน่เเท้ ขอให้ท่านช่วยข้าอีกสักครั้งเถอะ ให้ข้าพเจ้ากินท่านเเล้วกัน”
ชายใจบุญผู้นั้นก็ตอบมาว่า”เอ็งไม่มี มโนธรรมเลย ข้าได้ช่วยชีวิตเอ็งไว้ เเต่เอ็งจะกินข้าเสีย” หมาป่าหาได้สนใจคำพูดของชายใจบุญไม่ มันกระโจนเข้าใส่ชายผู้นั้นทันที คนใจบุญก็พยายามหลบหลีกไปมา ขณะที่อยู่ในห้วงอันตรายนี้ ก็พอดีมีชายชราคนหนึ่งเดินผ่านมา ชายใจบุญจึงพูดกับหมาป่าว่า “เราจะไปหาท่านผู้เฒ่าผู้นั้น ให้เขาเป็นคนตัดสินเเล้วกัน ถ้าเขาเห็นว่าเอ็งควรจะกินข้า ข้าก็จะยอมให้กิน” หมาป่าตกลง
เมื่อชาย ชราเดินมาถึง คนใจบุญกับหมาป่าต่างพากันเเย่งกันพูดถึงต้นสายปลายเหตุที่เกิดขึ้นให้ฟัง ชายชราจึงพูดกับหมาป่าว่า หมาป่าไม่มีเหตุที่จะกินคนใจบุญ หมาป่าก็เเย้งว่า “ตะกี้นี้เขาเอาข้าพเจ้ายัดใส่ถุงสัมภาระ ทำให้ข้าพเจ้าหายใจไม่ออก ทำให้อึดอัดจะขาดใจตายอย่างนี้เเล้ว ทำไมข้าพเจ้าจึงไม่มีเหตุผลที่จะกินเขาละ”
ชายชราพูดว่า”คำพูดของเอ็ง ทำให้ข้าเชื่อใครทั้งหมดยังไม่ได้ เอ็งลองเเสดงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ข้าดูสักครั้ง ข้าจะได้ตัดสินว่าใครถูก ใครผิด” หมาป่าจึงได้มุดเข้าถุงสัมภาระอีกที เเละคนใจบุญก็เอาเชือกผูกปากถุงไว้ ต่อมาจากนั้นชายชราก็พูดว่า “ท่านจงเอามีดเเทงไปในถุงให้มันตายอย่างนี้ก็หมดเรื่อง” ชายใจบุญไม่กล้าลงมือ ชายชราพูดว่า “ไอ้สัตว์เนรคุณเเบบนี้ท่านยังไม่กล้าทำมันอีกหรือ ความใจบุญของท่านนี่ชักจะเกินควรไปเเล้ว ช่างโง่เขลาเบาปัญญาเสียจริงๆ”
ชายชราคนนั้นจึงช่วยคนใจบุญคนนั้นฆ่าหมาป่าตัวนั้น เเล้วโยนทิ้งเอาไปไว้ข้างทาง
นิทาน เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ต้องจำเเนกความดีกับความชั่วให้ชัดเจน เเละอย่าไปปกป้องคนชั่ว ไม่เช่นนั้นเเล้ว ท่านจะเดือดร้อนเพราะคนชั่วในภายหลัง
