มีอยู่วันหนึ่ง เหลาจื่อ(คนเขียน เต้า เต๋อะ จิง เจ้าของวาทะ ผู้รู้ไม่พูด ผู้พูดไม่รู้) ได้ไปเยี่ยมอาจารย์เฒ่าที่กำลังเจ็บป่วยอยู่ อาจารย์ซึ่งนอนป่วยอยู่บนเตียงเมื่อเห็นเหลาจื่อเข้ามาในห้อง ก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางบอกให้เหลาจื่อมองเข้าไปในปากของตน แล้วให้บอกว่ามีฟันอยู่อยู่บ้างไหม?
“ไม่มีเลยครับอาจารย์ ฟันร่วงหมดแล้ว”
“แล้วลิ้นของข้าละยังอยู่ไหม?”
“อยู่ครับอาจารย์ ลิ้นยังคงอยู่”
“เธออธิบายได้ไหมว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้”
“อาจารย์ครับ ผมคิดว่าฟันร่วงเพราะมันแข็ง ส่วนลิ้นยังอยู่เพราะมันอ่อน”
อาจารย์ตอบอย่างภาคภูมิใจในตัวศิษย์ว่า “ถูกต้องที่สุด วิถีของโลกก็เป็นเช่นนี้”
เรื่องนี้คงเป็นข้อบ่งบอกได้ดีว่า การใช้แต่ความแข็งกร้าวโดยไม่รู้จักผ่อนปรน ในบางครั้งก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป ผู้ใหญ่ ผู้มีอำนาจในบ้านเมืองเราน่าจะศึกษาความข้อนี้ให้กระจ่าง เพราะทุกวันนี้ใช้กลับกัน ไอ้ที่ควรจะแข็งกร้าวก็ไปผ่อนปรน ครั้นไอ้เรื่องที่ควรจะผ่อนปรนก็ดันไปอ้างระเบียบ ข้อบังคับ ดึงดันจะเอาอย่างนั้น อย่างนี้ให้ได้ บ้านเมืองก็วุ่นวายไม่เลิก
