หลังจากเข้าเฝ้า เหลียง เชียง อ๋อง เเล้ว เมิ่งจื่อออกมาเล่าว่า “มองระยะไกลดูอิริยาบถ เหลียง เชียง อ๋อง ไม่เหมือนพระราชา มองระยะใกล้ไกลดูไม่มีบารมีน่าเกรงขาม” เเล้วจู่ๆท่านอ๋องก็ถามข้าพเจ้า ทำอย่างไรบ้านเมืองจึงจะสงบสุข “ข้าพเจ้าตอบว่า ต้องทำบ้านเมืองให้เป็นปึกแผ่น” ท่านอ๋องถามว่า ใครสามารถทำให้เป็นปึกแผ่นได้ข้าพเจ้าตอบว่า “พระราชาที่ไม่โปรดการฆ่าคนสามารถทำให้เป็นปึกแผ่นได้” ท่านอ๋องถามอีกว่า ใครสามารถทำให้ประชาชนสวามิภักดิ์ได้ ? ข้าพเจ้าตอบว่า “ไม่มีประชาชนคนไหนไม่สวามิภักดิ์ต่อพระราชาที่ไม่โปรดการฆ่าคนหรอก ท่านอ๋องทราบเรื่องต้นกล้าหรือไม่ เดือน 7 เดือน 8 เมื่อฝนเเล้ง ต้นกล้าจะเเห้งเฉา เเต่เมื่อท้องฟ้ามืดครึ้มเมฆฝนโปรยลงมาชุ่มฉ่ำ ต้นกล้าก็จะมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที หากท่านอ๋องทำได้ดุจดังฝนฉ่ำ จะมีใครขัดขวางมิให้ประชาชนสวามิภักดิ์ได้เล่า ?”
“ปัจจุบัน ทั่วเเผ่นดินหามีพระราชาที่ไม่โปรดการฆ่าคนไม่ หากมีพระราชาที่ไม่โปรดการฆ่าคนสักพระองค์หนึ่ง ประชาชนย่อมตั้งหน้าตั้งตาใฝ่หาพระราชาองค์นั้น ประชาชนย่อมพากันมาสวามิภักดิ์ ประดุจน้ำไหลจากที่สูงลงต่ำ สายน้ำเชี่ยวกรากจะมีใครขัดขวางได้เล่า”
ผมว่าใครก็ตามที่ได้เกิดใน ผืนแผ่นดินที่เรียกว่า เมืองไทย เมืองนี้นับว่าเป็นคนโชคดีที่สุดในโลก เสียดายที่เมิ่งจื้อ ไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ ไม่เช่นนั้นเมื่องจื้อคงได้คำตอบ และคงอยากมาอยู่เมืองไทยเป็นที่สุด
