ในชนบทของจีน มีครอบครัวหนึ่งตั้งบ้านเรือนอยู่ไกลจากแม่น้ำหลายลี้ จะใช้น้ำในแต่ละครั้งแสนจะลำบากโดยต้องมีเวรโดยใช้คนในบ้านคนหนึ่งไปตักน้ำจากแม่น้ำ หัวหน้าครอบครัวใคร่ครวญอยู่นาน จนมีความคิดว่าต้องยอมเสียสละเวลาเพื่อที่จะได้ตัดความยุ่งยากและจะได้ประหยัดแรงงานต่อไปในอนาคต จึงตกลงที่จะขุดบ่อน้ำขึ้นในบริเวณ 1 บ่อ
เมื่อขุดบ่อเสร็จ เขาก็ได้เล่าให้เพื่อนบ้านฟังว่า “เมื่อได้ขุดบ่อน้ำนี้แล้ว ทางครอบครัวของเราก็ไม่ต้องใช้คนไปตักน้ำไกลๆ เท่ากับขุดบ่อแล้วได้คนคนหนึ่งทีเดียว”
เพื่อนบ้านคนนั้นก็นำคำพูดที่ได้รับฟังไปถ่ายทอดต่ออีกคน จากคนหนึ่งสู่คนหนึ่ง จากหมู่บ้านหนึ่งสู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ในที่สุดก็มีเสียงโจษจัันว่า “มีครอบครัวหนึ่งขุดบ่อน้ำในบ้าน และได้ขุดคนๆหนึ่งขึ้นมา คนๆนี้สามารถหาบน้ำได้”
ข่าวนี้ก็ร่ำลือไปไกลเพราะความแปลก จนในที่สุดก็เข้าถึงพระกรรณของพระมหากษัตริย์ พระองค์ก็อยากดูให้รู้แน่ว่า คนที่ขุดขึ้นมาจากบ่อน้ำมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร จึงสั่งให้ขุนนางไปสืบดู เมื่อขุนนางกลับมารายงานพระองค์ พระองค์ทรงผิดหวังอย่างแรงจากข่างลือนั้น
เรื่องราวแบบนี้ หลายคนคงอาจจะเคยได้เล่นเกมส์ในค่ายลูกเสือ ที่อาจารย์ให้อ่านประโยคแล้วนำไปบอกต่อๆกัน เมื่อครบคนก็จะถามว่าอาจารย์บอกว่าอะไร และส่วนใหญ่มักจะตอบผิด เหลียวกลับมามองสังคมบ้านเรา ในตอนนี้และที่ผ่านมา เรื่องราวของการบอกต่อก็มักเกิดขึ้น เกิดขึ้นจนเราไม่รู้ว่า เนื้อข่าวจริงๆเป็นเช่นไร แต่ก็ยังที่จะนำไปพูด นำไปขยายความ แล้วก็เกิดอารมณ์ร่วม พาลจงเกลียดจงชังแม้แต่คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ระมัดระวังกันหน่อยครับการที่จะตัดสินในข่าวใดข่าวหนึ่ง ว่าจริงเท็จประการใด ยิ่งสื่อสังคมออนไลน์ด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าปักใจเชื่อแล้วบอกต่อๆกัน ท้ายที่สุด ความเชื่อก็มักจะอยู่เหนือความจริง แล้วบ้านเมืองก็จะวุ่นวายไม่เลิกครับ
