กบตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ่อ วันหนึ่งมันได้พบกับตะพาบน้ำที่ปากบ่อ มันจึงพูดชวนตะพาบน้ำว่า
“แกดูซิ ข้าอยู่ที่นี่แสนจะสุขสบาย นึกสนุกก็กระโดดขึ้นมาเล่นบนปากบ่อ เหนื่อยนักร้อนมากก็เข้าไหนอนในโพรงอิฐ หรือไม่ก็ลอยคอแช่น้ำอยู่เงียบๆ บางครั้งก็เดินเล่นบนดินโคลน แกดูปูนาพวกนั้นซิ ใครก็สู้ข้าไม่ได้เพราะข้าเป็นเจ้าของบ่อนี้ จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ทำไมแกไม่ลงมาเล่นในบ่อนี้ละ”
ตะพาบน้ำเมื่อได้ฟังคำพูดของกบ ก็คิดจะลงไปดูให้เห็นจริง แต่ขาซ้ายของมันไม่ทันยื่นลงไปได้เต็มที่ ขาขวาก็ติดอยู่ที่ปากบ่อ มันจึงรีบถอนตัวออกมา และฉุกใจคิดถึงถิ่นที่อยู่ของมัน มันจึงหันหลังกลับแล้วกล่าวกับกบว่า
“แกคงไม่เคยเห็นทะเลซินะ ทะเลกว้างไกลหลายพันลี้ ลึกหลายร้อยจั้ง สมัยก่อนในเวลา 10 ปี เกิดน้ำท่วมเสีย 9 ปี แต่น้ำทะเลก็ไม่เห็นสูงขึ้นเท่าไหร่ ต่อมาใน 8 ปีเกิดแห้งแล้งซะ 7 ปี น้ำในทะเลก็ไม่เห็นลดลงเท่าไหร่ ไม่ว่าน้ำจะท่วม หรือ แห้งแล้งกันดารน้ำ ทะเลที่ข้าอยู่ก็ไม่เห็นได้รับความกระทบกระเทือนซักเท่าไหร่เลย อยู่ในทะเลซิแกถึงจะสุขสบายจริง ”
กบได้ฟังถึงกับงงงันพูดอะไรไม่ออก เพราะมันเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า จะมีแหล่งที่มีน้ำมากมายถึงขนาดน้ำจะท่วมหรือแห้งแล้งก็ไม่มีผลอะไรเลย
