มีนาคม 29, 2024

เมืองฉะดอทคอม>MUANGCHA.COM

โน่นนิดนี่หน่อยค่อยเป็นค่อยไป

อย่าหมิ่นตนเองอย่างเบาปัญญา อย่าโอ้อวดเย่อหยิ่งทะนงตน


คนโบราณกล่าวว่า
“ทิ้งทรัพย์สมบัติเหลือคณา กลับถือกะลาไปขอทาน”
และว่า
“คนจนรวยแล้วอย่าอวด เตาไฟบ้านใครไม่มีควัน”
คำต้นเตือนอย่ามองข้ามสิ่งที่ตนมี
คำหลังเตือนอย่าโอ้อวดสิ่งที่ตนมี
ควรที่ผู้รู้พึงระวัง

คุณชายบ้านลู่กับขอทาน

วันหนึ่ง ภานในบ้านทางประตูตะวันออกของเมืองเติงซานในมณฑลซานตง ดวงตะวันกำลังทอแสงแรงกล้าอยู่บนท้องฟ้า ชาวบ้านหลายครอบครัวหลบร้อนนั่งพักผ่อนอยู่ภายใต้ชายคาบ้านตน
ทันใดนัี้น ทุกคนก็ได้ยิรเสียงเอะอะอึกทึกขึ้นที่ถนน ทุกคนจึงรีบวิ่งอออกไปดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น แล้วทุกคนก็ได้พบกับสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดมาก่อน นั่นคือ คุณชายลู่ของบ้านเศรษฐีที่ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักดี สวมเสื้อเก่าๆขาดวิ่นถือชามกะละมัง เที่ยวเดนขอทานขอข้าเขากิน ทุกคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างงุนงง และต่างพากันตั้งคำถามว่า “เหตุใด คุณชายลู่จึงทำเช่นนี้ ” บางคนที่รู้จักดีต่างก็พูดว่า “คุณชายลู่ผู้นี้เป็นคนมีนิสัยเกียจคร้าน เอาแต่กินแล้วก็นอน ไม่ยอมที่จะเล่าเรียนศึกษาเรื่องอะไรเลย สงสัยกลัวว่า วันข้างหน้าเมื่อทรัพย์สินที่บิดาทิ้งให้ไว้จะหมด กลัวจะอดตาย ก็เลยต้องออกมาหัดเป็นขอทาน ศึกษาชีวิตขอทานไว้ก่อน”
ในโลกนี้มีคนที่เหยียบย่ำตัวเองแบบนี้อยู่ไม่น้อย ละทิ้งทรัพย์สมบัตินับไม่ถ้วนของตนโดยไม่นำออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ กลับมาเรียนเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าเช่นนี้
เรื่องแปลกประหลาดมีอยู่ทุกหนแห่ง แต่ที่นี่ดูเหมือนจะมีมากกว่าที่อื่น เพราะทางใต้ของเมืองก็เกิดเรื่องขึ้นเช่นกัน นั่นคือ
อาโก่วจื่อซึ่งเป็นขอทานอยู่ทางใต้ของเมืองนั้น ในค่ำคืนหนึ่งได้เดินทางผ่านป่าช้าแห่งหนึ่ง จู่ๆก็มีถุงผ้าปอหล่นลงมาจากต้นไม้ อาโก่วจื่อจึงได้เปิดดู ก็ปรากฏว่า ภายในถุงนั้นถูกบบรจุไว้ด้วยทองคำมากมาย ทำให้อาโกว่จื่อเป็นเศรษฐีเพียงชั่วข้ามคืน
ครั้นกลายเป็นผู้มั่งมีขึ้นมาแล้ว แทนที่จะนึกถึงชีวิตที่ยากลำบาก เจียมเนื่อเจียมตัวที่ต้องขอทานเขากินมาก่อน อาโกว่จื่อกลับวางท่าทางใหญ่โต ยัดทองจำนวนมากไว้ในถุงยาว บางวันก็พาดบ่า บางวันก็คาดเอว โอ้อวดไปทุกแห่งหน ผู้คนที่พบเห็น ต่างรู้สึกขัดตาเป็นยิ่งนัก จนในที่สุดได้มีกวีท่านหนึ่งแต่งกลอนขึ้นมาเพื่อใช้ประนามอาโกว่จื่อ มีความว่า
ขอทานโชคช่วยเกิดรวยชั่วคืน
พลันหลงลืมว่าตนเป็นใครมาก่อน
แบกทองไว้บนบ่า
ผูกทองไว้ที่เอว
วิ่งจากทิศใต้จรดทิศตะวันออกถึงทิศเหนือ
วางท่ายโสโอหังโอ้อวดไปตลอดทาง
เจ้าขอทานเอ๋ย เจ้าขอทาน
คนโฉดเขลาเบาปัญญาอย่าได้ฝันเฟื่อง
เตาบ้านใครคนไหนไม่มีควัน?
แกมีทอง ใครบ้างที่ไม่มี?
เขามีความรู้ แต่แกสิไม่มี!
คุณชายบ้านลู่กับขอทานอาโก่วจื่อ คนหนึ่งไม่รู้ว่าตนมี แต่อีกคนไม่รู้ว่าตนเองไม่มี คนหนึ่งดูหมิ่นตนเองต่ำเกินไป แต่อีกคนก็กลับตีค่าตนเองสูงเกินไป
คนเราควรที่จะรู้ความสำคัญของ”ความฉลาดในการรู้จักตนเอง” อย่าได้ตีค่าตนเองต่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา และก็ไม่ควรจะโอ้อวดเย่อหยิ่งทะนงตน เป็นคนควรประพฤติดังนี้ ผู้ศึกษาเล่าเรียนยิ่งจะต้องเข้าใจตนเองเช่นนี้ อย่าได้ละทิ้งความรู้ที่ดี ไปเรียนเอาแต่สิ่งที่ไม่ดีมา และยิ่งไม่ควรพึงพอใจในความรู้แค่หางอึ่งของตน ไม่พยายามแสวงหาความก้าวหน้าอีกต่อไปอย่างไร้หัวคิด

ใส่ความเห็น

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.