มีนาคม 29, 2024

เมืองฉะดอทคอม>MUANGCHA.COM

โน่นนิดนี่หน่อยค่อยเป็นค่อยไป

ประจบประแจงยกยอปอปั้น คือปกติวิสัยของมนุษย์


หิวก็หาที่พึ่ง
อิ่มก็ปลีกตัวหนี
มั่งมีก็ประจบ
ยากจนก็ตีจาก
เป็นโรคร่วมกันแห่งวิสัยมนุษย์

ผู้พึ่งเมิ่งฉางจุน

เมื่อหิวก็ไปพึ่งพาอาศัยผู้อื่น เมื่ออิ่มแล้วก็หันหลังตีจากไป คนอื่นได้ลาภได้ยศก็เข้าหาประจบ เมื่อยากจนข้นแค้นก็รีบพากันหลบหนีแทบไม่ทัน ช่างน่าชังเสียจริงๆ
แต่ถ้าหากสามารถเข้าใจได้ว่า พฤติการณ์เหล่านี้เป็นวิสัยของมนุษย์ ไม่เรียกร้องจนเกินการแล้ว นั่นแสดงว่าตนมีใจคอกว้างขวางโอบอ้อมอารี
มีนิทานเรื่องหนึ่งมีค่าน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง
เมิ่งฉางจุนเป็นพวกผู้ดีมีสกุลของแคว้นฉีในสมัยชุนชิว เขามีทั้งทรัพย์ทั้งอำนาจ จึงมีคนจำนวนมากมาพึ่งพาอาศัยเขากินอยู่หลับนอนในบ้าน ในบางครั้ง พวกที่มาพึ่งพาเหล่านั้น เคยช่วยเขาออกความเห็นบ้าง จึงทำให้ตำแหน่งราชการของเขาเหล่านั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ เมิ่งฉางจุนก็ปฏิบัติต่อพวกนี้ด้วยดี กล่าวกันว่าในยุคที่รุ่งเรือง ก็มีคนมาพึ่งพาอยู่ใต้บารมีของเขาถึง 3000 กว่าคน     กิตติศัพท์โด่งดังของเมิ่งฉางจุนดังนี้ ทำให้ฉีอ๋องแห่งแคว้นฉีรู้สึกไม่สบายใจเป็นอันมาก ทรงรำพึงว่า “ไม่แน่ว่าวันหนึ่งข้างหน้า เมิ่งฉางจุนอาจจะเข้ามาแย่งราชบัลลังค์ของเราไปครองก็เป็นไปได้” ฉีอ๋องยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวจึงตัดสินพระทัยปลดตำแหน่งราชการของเมิ่งฉางจุนออกทั้งหมด
ผลเป็นอย่างไร?
ใครๆก็คิดออกได้ว่าคน 3000 กว่าคนที่ได้มาพึ่งพาอาศัยเมิ่งฉางจุนอยู่นั้น ต่างก็ตีจากสถานที่ที่พวกเขาเคยพึ่งพาอาศัยกินอยู่หลับนอนโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลยจากไปทีละคนสองคน มีอยู่คนเดียวที่ไม่ยอมหลีกหนีไปไหน คนนี้มีชื่อว่า เฝิงฮวน
เฝิงฮวนเป็นคนฉลาดลึกซึ้ง เขาใช้อุบายหลายประการ ทำให้ฉีอ๋องเกิดความรู้สึกว่าเมิ่งฉางจุนคือเสาค้ำของแคว้นฉีอันจะขาดเสียไม่ได้ จึงเรียกเมิ่งฉางจุนกลับเข้ารับราชการ และรีบคืนยศถาบรรดาศักดิ์แก่เมิ่งฉางจุนตามเดิมโดยไม่รอช้า     เมื่อเป็นดังนี้ ผู้พึ่งพาอาศัย 3000 กว่าคนก็พากันกลับมาหาเขาอีก เมิ่งฉางจุินจึงได้พูดขึ้นว่า
“ข้าพเจ้าเป็นคนชอบคบค้าสมาคม แต่ไหนแต่ไรมาใครมาข้าพเจ้าไม่เคบปฏิเสธ ต้อนรับขับสู้เป็นอันดี แต่คนเหล่านี้พอเห็นข้าพเจ้าสูญเสียตำแหน่งไปก็รีบตีจาก ครั้นเมื่อข้าพเจ้าได้ตำแหน่งคืนมา พวกเขายังจะมีหน้าอะไรมาพบข้าพเจ้าอีก? ต่อไปนี้ถ้าใครจะมาพบข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะถ่มน้ำลายรดหน้ามัน แล้วขับไล่ไสส่งมันออกไป ไม่คบหาสมาคมอีก”
แต่เฝิงฮวนกลับเตือนว่า
“คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตายเป็นเรื่องแน่นอน ผู้สูงศักดิ์เพื่อนฝูงก็ย่อมมาก คนยากจนเพื่อนฝูงย่อมน้อย นี้เป็นสิ่งแน่นอนเช่นกัน ท่านไม่เคยเห็นผู้คนจอแจกันอยู่ในตลาดหรือ? ในตอนเช้า ตลาดมีสินค้าที่ท่านต้องการจะซื้อมาก ต่างก็เบียดเสียดยื้อแย่งกัน ด้วยเกรงว่าจะไปช้าแล้วจะซื้อของไม่ทัน พอพลบค่ำ ในตลาดไม่มีของดีอะไรอีก ใครยังจะไปยัดเยียดอยู่ในตลาดอีกเล่า พวกพึ่งพาอาศัยตีจากท่านไป จึงไม่ควรโทษพวกเขา อยากจะใคร่ขอให้ท่านจงปฏิบัติต่อพวกเขาดังเช่นในอดีตเถิด จะเป็นประโยชน์เช่นเดียวกันกับที่แล้วมา”
เมิ่งฉางจุนเกิดความเข้าใจในทันทีว่า ขอแต่เพียงเขาปฏิบัติต่อผู้พึ่งพาอาศัยเหล่านั้นด้วยดีต่อไป พวกเขาก็จะช่วยเหลือให้คำแนะนำที่ดีแก่ตนเฉกเช่นในกาลก่อน     เมื่อเมิ่งฉางจุนคิดตกดังนี้แล้ว ก็ยกมือประสานทำความเคารพขอบใจเฝิงฮวนที่ตักเตือนให้เกิดความสำนึก และปฏิบัติในทางที่ถูกที่ควรสืบไป

ใส่ความเห็น

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.