ความรักที่ขาดความเข้าใจ
เปรียบไปก็คล้าย…รถยนต์ที่ขาดเชื้อเพลิง
อยากให้มันเคลื่อนที่ไปได้..ก็คงต้องออกแรงเข็น…ประการเดียว…
มันเหนื่อยนะโยม….
……………………………………………..เฒ่าบัดซบ
ความรักที่ขาดความเข้าใจ
เปรียบไปก็คล้าย…รถยนต์ที่ขาดเชื้อเพลิง
อยากให้มันเคลื่อนที่ไปได้..ก็คงต้องออกแรงเข็น…ประการเดียว…
มันเหนื่อยนะโยม….
……………………………………………..เฒ่าบัดซบ
คนชั่วสามารถกระทำความดีได้
แต่ คนดีจะไม่กระทำชั่วอย่างเด็ดขาด
กุหลาบย่อมคือกุหลาบ
เหี้ยก็ย่อมเป็นเหี้ย
ต่อให้เรียก กุหลาบว่า เหี้ย
ไหนเลยแค่ชื่อ จะเปลี่ยนแปลงกลิ่นหอมของมันได้
คนก็เฉกเช่นกัน
หากคิดแค่ เปลี่ยนชื่อ แล้วทำให้พบความสำเร็จมากมาย
โลกนี้ ก็คงไร้สิ้นซึ่งความล้มเหลวและคนยากจน
เฒ่าบัดซบ
สิ่งมีชีวิต…เมื่อฉันต้องรับผิดชอบต่อมัน
ดังเช่นลูกแมว…สามตัวนี้..
สิ่งที่ทำได้..ก็คงเป็นการหาอาหารที่มันกินได้…
แล้วนำมาให้มัน…หลังจากนั้น…
ก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมัน..ว่า.
มันจะกินหรือไม่กิน มันจะใช้วิธีการใดเพื่อ..
ให้อาหารตรงหน้า..เป็นของมัน..
ก็คล้ายกับคน..ที่ฉันต้องรับผิดชอบ..
ฉันก็คงพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเขา..
นั่นคือ ความรู้ ปัญญา และ
แนะนำวิถีที่ดีและถูกต้องให้
ส่วนเขาจะเก็บเกี่ยว บ่มเพาะ
และเดินไปตามทางที่ดีได้หรือไม่
นั่นย่อมต้องอยู่ที่ตัวเขาเลือกเอง
ในเมื่อทุกสิ่งที่ทุกคนนำมากองไว้ตรงหน้าเขา
แล้วเขาไม่เห็นความสำคัญ
ไม่ลงกระทำ…ก็คงต้องปล่อยเขาไป…
ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตของเขาไป
เพราะถ้าเขาไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
ไม่ทำเพื่อตนเอง มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้
คนที่ไม่ให้โอกาสตนเอง ไม่คิดทำเพื่อตนเอง
การช่วยเหลือผู้อื่นของเขา..
ก็ไม่ต่างอะไรกับตัวร้ายในละครน้ำเน่า…ที่..
ตอหลดตอแหล ประจบประแจง สอพลอไปวันๆ
ปลาที่วางอยู่ตรงหน้า
ถ้าแมวมันไม่กิน..
ฉันก็คงไม่ทำถึงขนาดต้องหยิบมาป้อนใส่ปากมันหรอก..
เฒ่าบัดซบ
คำว่า….รัก….มันก็ดุจดั่งผายลมทางปาก
ใช้เป็นเครื่องหลอกล่อ ให้บุคคลที่พึงปรารถนา….ตายใจ
และมอบในสิ่งที่มันผู้นั้นอยากได้…ให้กับมัน
ความรัก…ก็ดูคล้ายประหนึ่ง..ก้อนอาจมที่ห่อหุ้มด้วยกลีบกุหลาบร้อยชั้น
หอมหวล..ชวนสัมผัส..
ครั้นพอ..ผ่านกาลเวลา..กลีบร่วงโรยจนหมดสิ้น..
ไยจะมีผู้คนถวิลหากลิ่น ก้อน อาจมที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน
ทั้งคำว่า รัก และ ความรัก
ผู้คนต่างพากันไขว่ คว้า อยากได้ยิน อยากได้ลิ้มลอง
จนถึงกับ แก่งแย่ง ช่วงชิง บาดหมาง เข่นฆ่า
หากสองสิ่งนี้คือความงดงาม
ย่อมนับได้ว่า เป็นความงดงามที่ซุกซ่อนความบัดซบไว้ได้อย่างแยบยลยิ่งนัก
แล้วไยผู้คนจึงพากันตกหลุมพรางเหล่านี้
แล้วไยชีวิตผู้คนจึงใช้สิ่งนี้ขับเคลื่อนลมหายใจ
ทำไม ทำไม
ทำไม ผู้คนลืมเลือนที่จะขับเคลื่อนสรรพสิ่งด้วย…ความเข้าใจ
ความเข้าใจ ไม่เคยทำร้ายผู้ใด
ความเข้าใจ ไม่เคยก่อเกิดการเข่นฆ่าแย่งชิง
ขอเพียงเรายินยอมที่เข้าใจ…
ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นของกุหลาบหรือก้อนอาจม..
เราก็ยินยอมที่จะรับรู้และสูดดมมัน…อย่างสงบสุข
หากความรักทำให้คนตาบอด..
ความเข้าใจก็จะทำให้คนตาสว่าง
เลือกได้ตามอัธยาศัยนะมนุษย์โลก
………………………….เฒ่าบัดซบ….
ไม่เจ็บป่วย ไยเลยจะรู้คุณค่าของยามมีสุขภาพดี
มีแต่สูญเสียมิตรสหายที่ดี จึ่งระลึกได้ถึงสายพันธ์อันงดงาม
ยามมี….มิพึงรักษา ไยต้องหลั่งน้ำตาเมื่อคราพลัดพราก
เฒ่าบัดซบ
นิ้วเรียวงดงาม เคลื่อนไหว กรีดกราย หมื่นสายเงากระบี่
สิบ ร้อยคนตกตาย จมหายในสายนที
ธารน้ำใส กลายเป็นสีเลือด
มือหยาบกร้าน พรมพรายปลายนิ้ว กรายกรีดเคลื่อนไหว
พิณบรรเลง ขับกล่อมผู้คน
แม่น้ำขุ่นข้น ดุจดั่งน้ำใส
สิบร้อยผู้คน หลับไหล จมในภวังค์
หนึ่งกรีดกราย ปลิดชีพ
หนึ่งพรมพราย ขับกล่อม
กรีดกราย หรือ พรมพราย อิสตรีก็เป็นเช่นนี้ บุรุษหรือจะคาดเดาได้
เฒ่าบัดซบ