คำว่า….รัก….มันก็ดุจดั่งผายลมทางปาก
ใช้เป็นเครื่องหลอกล่อ ให้บุคคลที่พึงปรารถนา….ตายใจ
และมอบในสิ่งที่มันผู้นั้นอยากได้…ให้กับมัน

ความรัก…ก็ดูคล้ายประหนึ่ง..ก้อนอาจมที่ห่อหุ้มด้วยกลีบกุหลาบร้อยชั้น
หอมหวล..ชวนสัมผัส..
ครั้นพอ..ผ่านกาลเวลา..กลีบร่วงโรยจนหมดสิ้น..
ไยจะมีผู้คนถวิลหากลิ่น ก้อน อาจมที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน

ทั้งคำว่า รัก และ ความรัก
ผู้คนต่างพากันไขว่ คว้า อยากได้ยิน อยากได้ลิ้มลอง
จนถึงกับ แก่งแย่ง ช่วงชิง บาดหมาง เข่นฆ่า
หากสองสิ่งนี้คือความงดงาม
ย่อมนับได้ว่า เป็นความงดงามที่ซุกซ่อนความบัดซบไว้ได้อย่างแยบยลยิ่งนัก

แล้วไยผู้คนจึงพากันตกหลุมพรางเหล่านี้
แล้วไยชีวิตผู้คนจึงใช้สิ่งนี้ขับเคลื่อนลมหายใจ
ทำไม ทำไม

ทำไม ผู้คนลืมเลือนที่จะขับเคลื่อนสรรพสิ่งด้วย…ความเข้าใจ
ความเข้าใจ ไม่เคยทำร้ายผู้ใด
ความเข้าใจ ไม่เคยก่อเกิดการเข่นฆ่าแย่งชิง
ขอเพียงเรายินยอมที่เข้าใจ…
ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นของกุหลาบหรือก้อนอาจม..
เราก็ยินยอมที่จะรับรู้และสูดดมมัน…อย่างสงบสุข

หากความรักทำให้คนตาบอด..
ความเข้าใจก็จะทำให้คนตาสว่าง
เลือกได้ตามอัธยาศัยนะมนุษย์โลก

………………………….เฒ่าบัดซบ….